Am I Coming Home Now?

Reis naar Mexico-Stad
Op zaterdag vertrekken met een pick-up en een shuttlebusjes naar het vliegveld van Tapachula. Het is een klein vliegveld met binnen aan de linkerkant kleine winkeltjes langs de rand, aan de rechterkant de incheck van de baggage en in het midden een tafel met een mannen die de gezondheidscheck en de laatste paspoort check doet voordat de handbagage zal worden gecontroleerd. We voegen ons bij de lange rij aan de rechterkant voor het inchecken van de baggage. De rij is verdeeld in twee rijen gescheiden door een zwarte gordel. Langzaam komen we dichter bij de balie. Een aantal namen worden genoemd en zes van de groep moeten met hun koffer naar de mevrouw aan de linkerbalie. De koffers worden op een verhoging gezet, gelijk gewogen en vervolgens achter de vrouw neergezet. Daar heeft al een grote aantal koffers zich verzameld, mede van de twee andere balies rechts van de vrouw. "Catherina, " klinkt het. Ik wordt geroepen bij de balie ernaast. "Uw boarding pas en paspoort". Ik overhandig mijn paspoort en roep onze supervisor voor de boarding pas, die bezig is bij de balie met de groep van zes.  De man bekijkt de reserveringsbevestiging die op de mobiel staat. "Nee deze reservering hebben we niet" Ik wordt doorgestuurd naar de vrouw naast hem. Terwijl ze mijn paspoort aanneemt is ze in gesprek met een vrouw die ook voor haar balie staat. "Por favor, mi hija. (alsjeblieft, mijn dochter)" jammert de vrouw. "No no es possible (nee het is niet mogelijk)," antwoord de vrouw achter de balie voor de zoveelste keer met een strak gezicht. De vrouw wil een vlucht maar dit is niet mogelijk. De vrouw blijft jammeren en belt vervolgens met haar dochter. Vervolgens richt de vrouw achter de bali haar aandacht weer tot het computerscherm en zegt tegen mij: "No tengo esta reservación" (Ik heb de reservering niet). Onze supervisor komt er nu ook bij staan en legt uit dat ze deze vlucht betaald heeft en gereserveerd. De vrouw bij de balie lijkt niet echt te luisteren en wuift naar een van de rijen mensen die vervolgens bij haar balie hun paspoort kunnen afgeven. De stress begint bij mij op te komen. Het is ondertussen nog slechts 40 minuten voor de vlucht. Ondertussen is de groep van zes succesvol door de baggage inname heen. De vrouw aan hun balie wuift naar mij en onze supervisor. "Wat is het probleem?" vraagt ze. De paspoorten van de nog niet ingecheckte studenten worden verzameld, terwijl de vrouw druk aan het zoeken is in haar computer. Ook zij kan de reservering in eerste instantie niet vinden. De tijd begint te dringen en de andere groep van zes vraagt  of ze al kunnen lopen. Dit lijkt geen goed idee volgens onze supervisor. Ze krijgen papiertjes om door Mexico te mogen reizen die ieder moet invullen en ze besluiten deze voor iedereen alvast zo ver mogelijk in te vullen. Ondertussen noemt een andere vrouw bij de balie een van onze namen op en vraagt de koffer van de desbetreffende persoon. De koffer wordt op de verhoging gezet en vervolgens achter de balie gezet. Volgende naam. Volledig in controle en snel controleert de vrouw de naam bij elke koffer die vervolgens op de lopende band gezet wordt aan de linkerkant. 'Final boarding call flight to Mexico City,' klinkt het door de microfoon. "We moeten alvast lopen! " De groep van zes besluit toch te al te gaan naar de temperatuur- en handbagagecontrole. De twee rijen mensen zijn verdwenen en alleen de overige studenten, waaronder ik, en onze supervisor staan nog in de hal. Met de drie die al gecontroleerd zijn vullen ook wij de papiertjes verder in. 'Final boarding call,' klinkt het weer door de microfoon. De vrouw bij de balie is aangekomen bij het controleren van de paspoorten en één voor één zet iedereen zijn handtekening op het label. De vrouw bij de balie werkt snel en is vastberaden dit af te ronden. De laatste wordt gecontroleerd en met zijn allen rennen we de hal door. Onze temperatuur wordt gecontroleerd, desinfecterende gel wordt op onze handen gedaan en de boarding-pas gecontroleerd. We gooien onze handbagage in de bakken en schuiven deze op de loopband. Door naar de andere kant van het apparaat om de handbagage uit de bakken te halen en naar de deur te rennen. Een groot deel van de groep is al naar buiten en in het vliegtuig. De laatste check van het paspoort en de boarding-pas om de schuifdeur naar buiten door te kunnen. Het vliegtuig staat klaar op het grote betonnen terrein. Ik ren de trap op, opgelucht binnen te zijn. We ploffen allemaal op onze stoel zelfs nog 10 minuten voor vertrektijd. Het maakt ons niet meer uit of we precies op de goede stoel zitten. Nog enkele namen worden omgeroepen door de stewardessen, de standaard veiligheidsvoorschriften van het vliegtuig worden uitgebeeld en dan is het tijd om op te stijgen. We made it.

Reis naar ...
Anderhalf uur later landen we in Mexico-stad waar we vrijwel gelijk naar de servicebalie lopen. De groep gooit de tassen in een hoek en neemt plaats op de grond terwijl onze supervisor en haar nicht die er ook bij is in de rij gaan staan. Het plan is om op de wachtlijst gezet te worden voor vluchten naar Amsterdam. We kunnen dan de plaats innemen van mensen die niet zijn komen opdagen. Nadat onze supervisor aan de beurt is geweest komt ze terug naar de groep. Een van de studenten gaat vanavond naar huis, zij heeft de dag ervoor een ticket kunnen regelen voor dezelfde avond, zes mensen staan niet op de wachtlijst, zij houden de vlucht van maandag die geregeld is door de ouders eerder deze week, de anderen, waaronder Indy en ik, zijn op de wachtlijst geplaatst. We verplaatsen ons naar hotel Room Mate Valentina 20 minuten verderop en verbazen ons over de situatie die we aantreffen in deze tijd van Corona. Overal in de stad rijden auto's, winkels zijn open en mensen lopen rond zonder rekening te houden met anderhalve meter afstand. Verder is het hotel gelegen in een buurt vol discotheken en barren die allemaal open zijn. We besluiten met zijn alleen te gaan eten bij een sushirestaurant. Een geluksmomentje voor mij, want hele goede, lekkere sushi voor een goede prijs bekostigd door de universiteit. Even genieten.

De dag erop vermaken we onszelf in het National Museum Anthropology 15 minuten verderop. Zo zien we toch nog een beetje van Mexico-stad, wat er veel meer geordend uitziet dan Guatemala. Om zeven uur nemen we afscheid van de zes studenten die maandag zullen vliegen. "Goede Reis en waarschijnlijk tot vanavond!" zeggen we tegen hen, omdat we de kans klein achten dat we vanavond gelijk kunnen vliegen; we staan namelijk op plaats 21 tot en met 28 van de lijst. We stappen in een Uber op weg naar het vliegveld want om half negen wordt namelijk bekend hoeveel no shows er zijn. Op de aangeven tijd lopen we naar de KLM balie waar een stuk of vijftien mensen op hun trolley's, het bankje of de grond zitten. "Er werd gezegd dat we allemaal mee kunnen" zegt een meisje dat ook aan het wachten is, tegen ons wanneer we aankomen. Een vleugje opwinding is te merken onder ons maar toch willen we het nog niet geloven. We lopen wat naar voren waar een paar minuten later een man verschijnt voor de baggage-incheckbalies. "Alle mensen op de wachtlijst mogen mee, we hebben alle Mexicaanse reizigers uit deze vlucht gehaald". Een enorme blijdschap voor iedereen in de groep! We gaan gewoon op een vlucht naar huis vanavond! We omhelzen elkaar van blijdschap en sommige pinken een traantje weg. We maken een foto met ons allemaal, uitgelaten als we zijn. Telefoons worden daarna uit de tassen gehaald, verbonden met een hotspot en berichten worden naar het thuisfront gestuurd. "Welke stoel zit jij?" Iedereen kijkt op elkaars tickets na het inchecken van de bagage om te zien of ze bij elkaar zitten. 31A, 32 J. "Ah ook niet, ik zit 27J" zeg ik wat teleurgesteld, maar ik weet dat Indy haar baggage nog niet heeft ingecheckt. Ze tilt haar backpack op de band en geeft haar paspoort af. Haar ticket wordt aan haar overhandigd. "Op welke plek zit jij?" vraag ik haar hoopvol als ze aankomt. We kijken samen naar het ticket, 27H. Ik sla een kreet van blijdschap! "Kunnen we toch nog samen reizen! " zegt ze. Ik omhels haar en moet ook hierom toch een traantje wegpinken.

En daar zit je dan, nog geen twintig minuten later in het vliegtuig naar Amsterdam. De motor begint te brullen als we op de opstijgbaan staan. Ik zie het vliegveld door het raampje steeds sneller voorbij komen tot ik de voorwielen van de baan voel komen. We stijgen op... De hele stad is verlicht. Ik kijk naar Indy beide tranen in de ogen. We gaan! 

Paises Bajos - Holanda

Na iets minder dan tien uur vliegen kondigt de piloot aan dat we gaan landen. De wielen raken de landingsbaan en het vliegtuig parkeert bij de gate. Met zijn allen halen we de bagage op, maken we een groepsfoto en nemen we alvast afscheid van elkaar. Indy en ik lopen naar de uitgang en tevens de opening naar de vertrekhal. Ik kijk van links naar rechts en zie ze aan de rechterkant staan; mijn moeder! Videobellen is geweldig, maar om haar dan toch weer in het echt te zien is toch heel wat anders. Ook de andere zeven omhelzen familieleden die hen komen ophalen (toch even de Corona-maatregelen aan onze laars gelapt).  Het is fijn om weer thuis in Nederland en Wijchen bij de familie te zijn, omdat er een eind komt aan de onzekere situatie en het constant veranderen van de plannen en de situatie. Aan de andere kant wil ik niets liever dan terug naar Guatemala. Nu ik hier ben merk ik toch het verdriet van het abrupt weg moeten uit Guatemala; het stoppen van het onderzoek terwijl we heel goed op weg waren, het niet meer kunnen spreken van Spaans en het achterlaten van kennissen, vrienden, mede-studenten en de families in Xela, Sololá en Panajachel. We laten alle emoties er maar zijn en tellen af tot het moment dat ik weer terug ga naar Guatemala.

En dan...wat nu? Naast de emotionele verwerking en het uitpakken van mijn koffer gaat de komende tijd bestaan uit het analyseren van de data. Het transcriberen van de interviews, het categoriseren van de inzichten (coderen) en het schrijven van de rapportage. Misschien vinden Indy en ik nog mogelijkheden om met mensen in contact te komen om via Skype een interview te houden. Dat zou mooi meegenomen zijn. Dus mocht iemand van jullie nog iemand kennen met contacten in Guatemala die een inheemse taal spreken, laat van je horen! :) En verder, ga ik veel verhalen delen en in contact blijven met alle mensen om mij heen.

Een maand vroeger dan gepland, maar dit was dan toch mijn laatste verhaal over mijn reis naar Guatemala. Voor degenen die mijn verhalen hebben gelezen, muchas gracias! Ik heb mijn verhalen met plezier geschreven en heel erg bedankt voor de reacties die ik erop heb gekregen. Laat ook nu vooral een reactie achter, vind ik leuk om te lezen :)

¡Muchas gracias y hasta luego!