On the Road Again

"Jongens, ik heb net met de ambassade gebeld en het eens over de optie gehad om via de grens van Mexico te reizen," zegt de supervisor tegen de hele groep studenten als we op donderdagmiddag ons met zijn allen bij het zwembad hebben verzameld. "Ik weet niet wie van jullie in de app zit van gestrande Nederlanders, maar daar worden toch al een aantal succesverhalen hierover gepost. Maandag komt de president met nieuwe maatregelen en het is waarschijnlijk dat hij de grenzen langer dichthoudt. We gaan even stemmen wie akkoord gaat om deze reis te gaan maken?" Er wordt een rondje gedaan waarbij het merendeel instemt met dit plan. En zo staan wij de volgende ochtend om 5.00 's ochtends met al onze spullen in de hal, in afwachting van een grote bus die de dag ervoor is geregeld door onze supervisor. Het blijkt een chickenbus te zijn... Nu ben ik groot fan van de chickenbussen, maar voor een reis van minimaal vier uur moest ik toch even slikken bij het vooruitzicht aan de knieën strak tegen de bank voor mij aan, harde banken en het op en neer stuiteren over de ongelijke wegen. Maar goed, we gaan nu niet klagen dus hup de koffers op het dak, in de bus en gaan met die banaan! Voordeeltje is dat we allemaal een bankje voor ons alleen hebben. Ik ben erg moe van de korte nacht, dus mijn schoenen gaan uit en in een zo comfortable maar creatieve houding val ik in slaap op het smalle bankje. Aangezien er op dit moment geen openbaar vervoer rijdt vanwege het Corona-virus en wij in een chickenbus rijden die gebruikt wordt als openbaar vervoer, worden we gedurende de reis ontzettend vaak van de weg gehaald. De chauffeur rijdt een rijstrook aan de rechterkant van de weg op waar hij stopt voor twee politieagenten in uniform. Ze hebben beiden een wit mondkapje voor en plastic handschoenen aan. De chauffeur pakt een bruin mapje met papieren uit een bagagerek boven zijn stoel en loopt de bus uit waar hij de papieren aan de mannen overhandigd. Een derde politie man komt erbij die ook de papieren doorkijkt. Onze supervisor stapt uit en voegt zich bij het gezelschap. Ik zie het scenario aan vanuit mijn raam, ergens toch wel een beetje onzeker omdat ik niet weet wat er gebeurd. Terwijl de supervisor met een van de politieagenten aan het praten is lopen de anderen twee door naar een volgende chickenbus die voor ons geparkeerd staat. Na vijf minuten stappen de chauffeur en de supervisor de bus weer binnen. De permissie om ons te vervoeren is goedgekeurd door de politie en tevens ook door de andere politieagenten die ons later op de rit laten stoppen. Om te voorkomen dat we vaak gecontroleerd zouden worden was er geregeld om begeleid te worden door de toeristenpolitie. In een karavaan van in totaal vijf chickenbussen en de toeristenpolitie zouden we naar de Mexicaanse grens rijden. Uiteindelijk zijn we met slechts één andere bus verder gereden en heel af en toe door een politieauto. Deze voorzorgsmaatregel had dus niet zo veel nut. De rit verloopt verder rustig. Muziekje op, wat slapen en voor all koekjes, chips en cola  als ontbijt bij gebrek aan beter.  Terwijl ik uit het raam kijk zie ik gedurende de rit het landschap veranderen van dorre, oranje vlaktes naar bossen van bananenbomen en palmbomen. De temperatuur stijgt en een klamme, vochtige warmte vervangt de stekende zon van Guatemala-stad. We worden nog een keer aangehouden en moeten allemaal de bus uit. Het is warm en het zweet staat op onze gezichten. Een vrouw met een mondkapje gaat de hele groep af om de lichaamstemperatuur op te nemen. Met lichte spanning staan we te wachten tot het apparaat voor ons voorhoofd gehouden wordt. Allemaal onder de 38. 5 graden, alleen Indy zit op 38.3 graden. Kiele kiele... maar we mogen door!

Om 12.45 komen we aan bij de grens van Mexico, waar de bus stopt. We gaan in de rij staan voor de paspoortcontrole om daarna gauw weer terug te lopen naar de bus om onze koffers in ontvangst te nemen. Er lopen een groot aantal mannen rond met stapels geld in hun handen: "¿Cambiar? ¿Pesos?" (Wisselen? Pesos?). Ik ontwijk de mannen wetende dat de kans om bestolen te worden groot is in dit soort situaties. We moeten een stuk lopen onder gele politielinten door om bij een gebouw aan te komen waar op nieuw onze temperatuur wordt gemeten. Vervolgens sluiten we aan in de rij ernaast. Het is lang wachten, warm en we staan dicht op elkaar, maar ik houd de moed erin! Per vijf worden we naar binnen geroepen om wat papierwerk in te vullen. Daarna gaan we door naar de bagagecontrole waar een man met een drugshond langs onze koffers loopt. De hond snuffelt over alle tassen en koffers die netjes in een rij op de grond zijn gelegd. De hond stopt bij een groene rugzak. "¿De quien es?" (van wie is deze?). Ik steek mijn hand op en sta toe dat de vrouw in mijn tas kijkt. De hond snuffelt verder en likt dit keer aan een zwarte trolley. "¿De quien es?" Ook nu steek ik mijn hand op. Ik baal! Krijg ik die koffer straks nog dicht? Al mijn spullen? Gelukkig valt het allemaal mee. Er zit niets verdachts in mijn tas en de koffer gaat nog gemakkelijker dicht dan de dag ervoor in het hotel in Guatemala-stad. Ik loop door en zie al een groepje studenten onder een afdak zitten. Hoera! We zijn over de grens heen! We zijn in Mexico! Alsof het voorspelt was begint het heel hard te regenen. Grote druppels vallen op het wegdek, maar naar anderhalve maand geen druppel regen te hebben gezien vond ik het eigenlijk helemaal niet erg. We schuilen even in afwachting van de shuttlebusjes. Met zijn allen worden we in het busje gepropt inclusief onze koffers; als sardientjes in de oven, met onze handen tegen de koffers achter ons aan om te voorkomen dat deze naar voren vallen bij elke trap op het rempedaal. En dan, na een half uur komen we aan bij het Holiday Inn hotel in Tapachula. Een stad vlakbij de grens. Wat fijn! Even bijkomen voor we naar de vlucht van morgen naar Mexico-stad gaan. Van daaruit kunnen we hopelijk een vlucht regelen naar Amsterdam. Eén stap in ieder geval succesvol doorlopen. Op naar de volgende.

Wil je op de hoogte blijven van de laatste ontwikkelingen van de pogingen om naar Nederland terug te keren? Meld je aan voor de maillijst en ontvang een melding via de mail, zie https://claudiadejong.reislogger.nl/notif. Super handig!